PDA

Επιστροφή στο Forum : Μεταβολικό σύνδρομο: από την παθοφυσιολογία στη θεραπευτική



mantus3
10-02-09, 16:00
θα ηθελα να ενημεροσω οσα ατομα ειναι απο θεσσαλονικη για μια ημεριδα που διοργανονετε απο την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΕΛΕΤΗΣ ΜΕΤΑΒΟΛΙΣΜΟΥ, ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ ( http://www.gmn-gs.com) στις 21 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2009 και ωρα 9.30-14.00. μερικα απο τα περιεχομενα του προγραμματος:
Διαιτητική: δίαιτα χαμηλών υδατανθράκων vs. υπολιπιδαιμική δίαιτα
Φαρμακευτική: σε ποιους, πότε και πώς;
Φάρμακα καθημερινής πράξης με επίπτωση στην οστική μάζα -μεταβολισμό
και φυσικα πολα πολα αλλα.

στην εν λογο ανακηνοση τους λενε οτι η εισοδως θα ειναι ελεευθερη, οστοσο για να σηγουρευτουμε τους εχω στιλει e-mail στο οποιο ρωταω αμα υπαρχουν τιποτα προιποθεσεις κτλ... οποτε κ θα σας ενημεροσω συντομα

mantus3
05-04-09, 14:24
Ορισμός και επιδημιολογία του μεταβολικού συνδρόμου: Το μεταβολικό σύνδρομο (ΜΣ) αποτελεί μια παθολογική οντότητα που χαρακτηρίζεται από κεντρική παχυσαρκία (περίμετρος μέσης > 102cm στους άνδρες και > 88cm στις γυναίκες), διαταραχές του μεταβολισμού της γλυκόζης (γλυκόζη νηστείας, > 100mg/dl ή παθολογική ανοχή γλυκόζης ή σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2), δηλαδή καταστάσεις όπου υπάρχει αντίσταση στην ινσουλίνη και υπερινσουλιναιμία), αρτηριακή υπέρταση (ΑΠ >130 / 85 mmHg ή λήψη αντιυπερτασικής αγωγής), αθηρογόνο δυσπιλιδαιμία (τριγλυκερίδια >150mg/dl ή μείωση της HDL < 40 mg/dl στους άνδρες και < 50mg/dl στις γυναίκες).

Η παχυσαρκία, με τη συχνότητα πανδημίας που παρουσιάζει σε όλες τις ανεπτυγμένες κοινωνίες, φαίνεται ότι σχετίζεται με την αύξηση της συχνότητας του μεταβολικού συνδρόμου. Στη χώρα μας η συχνότητα του ΜΣ στον ενήλικο πληθυσμό φτάνει το 25% περίπου, όπως ακριβώς είναι και στις ΗΠΑ. Ο κίνδυνος εμφάνισης ΑΥ στους παχύσαρκους, κυρίως αυτούς που έχουν κεντρική κατανομή του λίπους, είναι τριπλάσιος συγκριτικά με αυτούς που έχουν φυσιολογικό σωματικό βάρος.

Αίτια – Μηχανισμοί: Φαίνεται ότι η αρτηριακή πίεση (ΑΠ) στους παχύσαρκους αυξάνεται λόγω σχετικής αύξησης των αγγειοοσυσπαστικών ή /και μείωσης των αγγειοδιασταλτικών παραγόντων, αλλά και από διαταραχές στο ισοζύγιο του νατρίου. Παρατηρήθηκε αυξημένη δραστηριότητα του συμπαθητικού νευρικού συστήματος (ΣΝΣ) με την αυξημένη πρόσληψη θερμίδων (αύξηση έκκρισης νορεπινεφρίνης) και, αντίθετα, μείωση των επιπέδων της με τη μείωση της πρόσληψης τους. Έτσι εξηγείται, άλλωστε, και η μείωση της ΑΠ με τη χορήγηση αναστολέων των α- και β- ανδρενεργικών υποδοχέων. Η διέγερση του ΣΝΣ και η αύξηση της ΑΠ επιτείνεται, επίσης, από την υπερινσουλιναιμία (αντίσταση στη δράση της ινσουλίνης), η οποία θεωρείται και η βασική παθοφυσιολογική διαταραχή του μεταβολικού συνδρόμου. Στο ίδιο αποτέλεσμα οδηγεί και η λεπτίνη, ορμόνη που παράγεται από τα λιποκύτταρα. Συσχέτιση της υπέρτασης της παχυσαρκίας υπάρχει και με τις ορμόνες του άξονα ρενίνης - αγγειοτενσίνης - αλδοστερόνης.

Τέλος, και οι άπνοιες στον ύπνο που εμφανίζουν πάρα πολύ συχνά οι παχύσαρκοι, διαταράσσουν την ισορροπία μεταξύ αγγειοσυσπαστικών και αγγειοδιασταλτικών ουσιών, ενισχύοντας τη συμπαθητική δραστηριότητα και αυξάνοντας τα επίπεδα της αγγειοτενσίνης-ΙΙ και της ενδοθηλίνης. Η εμφάνιση, μάλιστα, σε παχύσαρκους ανθεκτικής ΑΥ, η οποία δεν ελαττώνεται κατά τη διάρκεια της νύχτας, πρέπει να θέτει την υπόνοια της άπνοιας κατά τον ύπνο.

Υπάρχουν, όμως, και άλλοι παράγοντες που σχετίζονται με την εμφάνιση ΑΥ στους παχύσαρκους, όπως είναι η προϊούσα δυσκαμψία του τοιχώματος των αγγείων. Η υπερνσουλιναιμία οδηγεί σε πολλαπλασιασμό των λείων μυϊκών κυττάρων των αγγείων και αυξημένη παραγωγή προφλεγμονωδών ουσιών από τον λιπώδη ιστό, όπως C- αντιδρώσα πρωτεΐνη (CRP) και ιντερλευκίνη-6, οι οποίες προάγουν τη φλεγμονώδη διεργασία. Οι φλεγμονώδεις διεργασίες, με τη σειρά τους, προκαλούν ενδοθηλιακή δυσλειτουργία και επακόλουθη δυσκαμψία των αγγείων.

Επιπτώσεις: Το καρδιαγγειακό είναι το σύστημα που κυρίως επιβαρύνεται στους παχύσαρκους με ΑΥ και ΜΣ. Παρατηρείται αύξηση του κυκλοφορούντος όγκου αίματος, αύξηση της καρδιακής παροχής και συχνότητας, οι περιφερικές αγγειακές αντιστάσεις παραμένουν αρχικά φυσιολογικές, ενώ σε πιο προχωρημένα στάδια αυξάνονται. Η καρδιακή δυσλειτουργία και η υπερτροφία σχετίζονται περισσότερο με την κεντρική παχυσαρκία. Η διαστολική δυσλειτουργία εμφανίζεται στα αρχικά στάδια της αύξησης του βάρους, ενώ προοδευτικά παρατηρείτε και συστολική δυσλειτουργία μαζί με έκκεντρη και συγκεντρική υπερτροφία της αριστερής κοιλίας. Τα παραπάνω επιτείνουν τον κίνδυνο εμφάνισης συμφορητικής καρδιακής ανεπάρκειας, αρρυθμιών, εμφράγματος και αιφνίδιων θανάτων.

Πολύ συχνά, βλάβες συμβαίνουν και στα περιφερειακά και εγκεφαλικά αγγεία, με αποτέλεσμα το ΜΣ να σχετίζεται και με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης εγκεφαλικών επεισοδίων.

Όργανα – στόχους της ΑΥ στο ΜΣ αποτελούν και οι νεφροί. Η αύξηση της συστηματικής ΑΠ και κυρίως η αύξηση της υδροστατικής πίεσης των σπειραματικών τριχοειδών, λόγω της αυξημένης σύσπασης του απαγωγού αρτηριδίου από τη δράση της αγγειοτενσίνης-ΙΙ, επάγουν τη σπειραμοτοσκλήρυνση και προκαλούν μικρολευκωματινουρία. Η εξέλιξη της σπειραματοσκλήρυνσης, σε συσχετισμό με τις παράλληλες δομικές μεταβολές που προστίθενται λόγω της γήρανσης, αλλά κυρίως από τις συνυπάρχουσες μεταβολικές διαταραχές (υπερλιπιδαιμία και διαταραχές της γλυκόζης), οδηγούν σταδιακά στη λευκωματουρία και, τέλος, στη χρόνια νεφρική ανεπάρκεια.

Αντιμετώπιση: Η θεραπευτική προσέγγιση της ΑΥ του μεταβολικού συνδρόμου, σύμφωνα με τις πρόσφατες Κατευθυντήριες Οδηγίες της NCER-ATP III, πρέπει να περιλαμβάνει φαρμακολογικές και μη, παρεμβάσεις. Οι αλλαγές του τρόπου ζωής είναι καθοριστικής σημασίας για την αντιμετώπιση του μεταβολικού συνδρόμου αλλά και των επιπλοκών του. Η απώλεια σωματικού βάρους, η αύξηση της φυσικής δραστηριότητας, ο περιορισμός του άλατος και του αλκοόλ και η διακοπή του καπνίσματος φαίνεται ότι σχετίζονται άμεσα τόσο με τη μείωση της ΑΠ όσο και με μείωση στις δόσεις ή στον αριθμό των αντιυπερτασικών φαρμάκων ατόμων που ήταν σε αντιυπερτασική αγωγή. Η απώλεια βάρους, ιδιαίτερα όταν αυτό έχει κεντρική κατανομή, θεωρείται ο πλέον αποτελεσματικός μη φαρμακευτικός τρόπος μείωσης της ΑΠ.

Η απώλεια βάρους μπορεί να επιτευχθεί με συνδυασμό κατάλληλης δίαιτας και αυξημένης φυσικής δραστηριότητας. Είναι σημαντική η συνειδητή μεταβολή των διατροφικών συνηθειών όσον αφορά στην ποιότητα αλλά και στην ποσότητα, αφού με παράλληλη άσκηση παρατηρήθηκε όχι μόνο μείωση του βάρους αλλά και διατήρηση του. Όταν, όμως, τα διαιτητικά μέτρα και η άσκηση δεν αποδώσουν, τότε έχει ένδειξη και η χρήση φαρμάκων που σχετίζονται με τη μείωση του βάρους ή και σε περιπτώσεις νοσογόνου παχυσαρκίας (BMI > 40 kg/m2 ) οι χειρουργικές μέθοδοι αντιμετώπισης της παχυσαρκίας (Βαριατρική Χειρουργική).

Η φαρμακευτική αντιμετώπιση της ΑΥ πρέπει να γίνεται ανάλογα και με τις συνοδούς καταστάσεις που εμφανίζει το άτομο με ΜΣ. Βασική διαταραχή, σύμφωνα και με τον ορισμό του ΜΣ, είναι η ύπαρξη αντίστασης στην ινσουλίνη που συχνά συνδυάζεται και με σακχαρώδη διαβήτη τύπου2. Έχει φανεί ότι η επιθετική μείωση της ΑΠ στους διαβητικούς έχει ευεργετικά αποτελέσματα. Το επιθυμητό όριο-στόχος της πίεσης σε αυτούς είναι τα 130/80 mmHg για προστασία από επιπλοκές της μικρο- και μακρο-αγγειοπάθειας.

Για την επίτευξη, όμως, του στόχου αυτού, όπως έδειξαν πολλές κλινικές μελέτες, είναι απαραίτητη η χρήση δύο και πλέον φαρμάκων σε ποσοστό > 60% των ατόμων. Αν, όμως, συνυπάρχει χρόνια νεφρική βλάβη ή λευκωματουρία >1g το 24ωρο, τότε το όριο αυτό μειώνεται στα 120/75 mm/Hg. Τα φάρμακα που ενδείκνυνται είναι οι αναστολείς του μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτενσίνης-ΙΙ (α-ΜΕΑ), οι αναστολείς των ΑΤ-1 υποδοχέων της αγγειοτενσίνης-ΙΙ, οι αναστολείς των διαύλων ασβεστίου και μικρές δόσεις διουρητικών ως μονοθεραπεία ή και επί αποτυχίας σε κατάλληλους συνδυασμούς μεταξύ τους.


Πηγή: CONGRESS Developments Report, 11ο Πανελλήνιο Συνέδριο Αρτηριακής Υπέρτασης

Γιώργος Ν. Τουλιάτος
14-04-16, 23:08
Η γλυκοζιωμένη αιμοσφαιρίνη επίσης παίζει διαγνωστικό ρόλο,όπως και η λιποπρωτείνη χαμηλής πυκνότητας (<120)

http://gtoul.com/%CF%83%CE%B1%CE%BA%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%89%CE%B4%CE%B7%CF%83-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%B7%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BC%CE%B7-%CE%B9%CE%BD%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%B5%CE%BE%CE%B1/

Το ΜΣ αλληλεπιδρά με το ΣΔ και τον υπογοναδισμό

http://gtoul.com/%CF%83%CE%B42-%CE%BC%CF%83-kai-%CF%83%CF%84%CF%85%CF%83%CE%B7/