Καραμανλάκης Μανώλης - IFBB Pro

[RAMBO]

Περαστηκα στον τεραστιο Μανωλη ..

[tolis93]

εχουμε κανενα νεο για την υγεια του?

[Nikolas_mk2]

Δυστηχως καμία αλλαγη....Ειναι ακομη στην εντατική-διασωληνωμένος-αλλά το παλευει όσο μπορεί.

[NASSER]

Ο Μανώλης ξύπνησε και πλέον ευελπιστούμε πως θα γυρίσει το συντομότερο σπίτι του και κοντά στα αγαπημένα του πρόσωπα.

[Nikolas_mk2]

Μπραβο ρε!!!Αυτο ειναι πολύ ευχάριστο! Ποτε εγινε Νασσερ?Χθες το βραδυ που μιλησα δεν υπηρχε καποια αλλαγή,τωρα εγινε?

[ironjimis]

Aυτές είναι οι εξελίξεις από την απόπειρα δολοφονίας του Bodybuilder Mανώλη Καραμανλάκη (Από 1:13:10)




πηγη :http://ifitnessbook.com/index.php/ne...lh-karamanlakh

[Orc]

Χαίρομαι που πάει καλύτερα ο Μανώλης.Απο Έλληνες αθλητές μ'αύτον και το Φύτρο μεγάλωσα.Και εκτός απο καλή ανάρρωση να ευχηθώ να υπάρξει και δικαιοσύνη για τους αλήτες που τον έμπλεξαν σ'αυτή την περιπέτεια.

[TRIANTAFYLLOU]

είχα ακούσει ευχάριστα νέα για την πορεία της υγείας του Μανώλη , τα οποια μου τα επιβεβαίωσε φίλος γιατρός απο το ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης ο οποίος ήταν για χρόνια στο νοσοκομείο του βόλου και είχε πολλούς φίλους γιατρούς
με πήρε τηλέφωνο και με ενημέρωσε ότι πέρασε κάθε κίνδυνο και σε 3 μήνες θα έχει ανακάμψει πλήρως και βοήθησε πάρα πολύ το γεγονός ότι ο Μανώλης είχε φίλους γιατρούς που τον πρόσεξαν ιδιαίτερα λόγω του ότι τον γνώριζαν απο τον βόλο και έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν και δώσαν ψυχή ώστε να τον κρατήσουν και να μην συμβεί κατι μοιραίο, ήταν μια μεγάλη δοκιμασία αλλα έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι ο οργανισμός του ήταν δυνατός , το πρόβλημα λένε ήταν ότι δεν χωρούσε στα φορεία και στα μηχανήματα λόγω της μάζας του

[just chris]

ολους τους ασθενεις πρεπει να τους προσεχουν καλα κ οχι μονο
τους γνωστους τους.σημασια εχει οτι θα γινει καλα ο μανωλης κ
χαιρομαι γι'αυτο χωρις να τον ξερω

[TRIANTAFYLLOU]

ετσι πρέπει να είναι αλλα πάντα όταν κάποιος είναι γνωστός η φίλος υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και έξτρα κίνητρο , ανθρώπινο είναι κι αυτο εγω έξω απ το χορό που είμαι θα έλεγα δεν θα πρεπε , αλλα θα έπρεπε να είναι το ίδιο , αλλα λόγω του ότι έχω φίλους χρόνια γιατρούς σε έκτακτα περιστατικά και χειρούργους - αναισθησιολόγους απο αυτούς τα μαθαίνω αυτα , γιατι σε ορισμένους όλα αυτα είναι υποθέσεις ρουτίνας και καθημερινότητας

[mazas]

περαστικα του και σιδερενιος!!!!!

[kendal]

Οτι και να πεις ειναι ελαχιστο σε αυτο που βλεπουμε.αλλα αυτοι οι ωμοι ειναι απο αλλο πλανιτη εχω παθει σοκ

[GEOP13]

Ο γίγαντας που νίκησε τις σφαίρες
Ο «γίγαντας» Μανώλης Καραμανλάκης επέστρεφε επί σκηνής, πριν περίπου μία εβδομάδα, για το 19ο Πανελλήνιο Κύπελλο της IFBB, στη Λιβαδειά.

Υπό τους ήχους του «Alexander the Great» οι θεατές σηκώνονται για να επικροτήσουν τον νικητή της ζωής. Η απονομή του κυπέλλου από τον πρόεδρο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Σωματικής Διάπλασης Ιορδάνη Λεβεντέλη στον Μανώλη Καραμανλάκη χαρακτηρίζεται ως η πιο ξεχωριστή και συγκινητική στιγμή του αγώνα.

Ο Μανώλης είναι ο άνθρωπος που τον περασμένο Σεπτέμβριο έπεσε θύμα ένοπλης ληστείας και κατέληξε στο νοσοκομείο Βόλου. Τελικά, τα κατάφερε και στάθηκε εκ νέου στα πόδια του. Κατά τη διάρκεια συνέντευξης στην εφ. Ταχυδρόμος περιέγραψε τις στιγμές των διαδοχικών πυροβολισμών σε βάρος του μέχρι τη στιγμή που έχασε τις αισθήσεις του. (cpr zougla, αυτούσιο κείμενο).

[Polyneikos]

Βαζω όλη την συνέντευξη απο Πανθεσσαλική Εφημερίδα Ταχυδρόμος


Τους λυπάμαι, λέει για τους δράστες της δολοφονικής επίθεσης και περιγράφει τι ακριβώς συνέβη εκείνο το αιματηρό πρωινό της 9^ης Σεπτεμβρίου «Πάμε ρε γίγαντα, πάμε λιοντάρι...». Η βροντερή φωνή ξεπήδησε μέσα από το δυνατό και παρατεταμμένο χειροκρότημα των θεατών, οι οποίοι σηκώθηκαν όρθιοι για να τον υποδεχθούν, δείχνοντας τον θαυμασμό και την εκτίμησή τους για τον μεγάλο αγώνα, από τον οποίο είχε βγει νικητής. Είχε κερδίσει τον αγώνας της ζωής του... ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Βάσω Σαμακοβλή

Ο «γίγαντας» του Βόλου, ο Μανώλης Καραμανλάκης, επέστρεφε επί σκηνής, πριν περίπου μία εβδομάδα, στις 9 Νοεμβρίου, στο 19^ο Πανελλήνιο Κύπελλο της IFBB, στη Λιβαδειά. Το χειροκρότημα ακατάπαυστο, όταν πριν τις απονομές, από μικροφώνου καλείται να προσέλθει στον αγωνιστικό χώρο.Υπό τους ήχους του «Alexander the Great» οι θεατές σηκώνονται για να επικροτήσουν το νικητή της ζωής. Η απονομή του κυπέλλου από τον πρόεδρο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Σωματικής Διάπλασης Ιορδάνη Λεβεντέλη στον Μανώλη Καραμανλάκη χαρακτηρίζεται ως η πιο ξεχωριστή και συγκινητική στιγμή του αγώνα. «Υπάρχουν άνθρωποι που δεν σ’ ακολουθούν μόνο στην αθλητική επιτυχία, αλλά στέκονται δίπλα σου σε δύσκολες στιγμές», μας είπε ο 37χρονος πρωταθλητής σωματικής διάπλασης πριν πατήσει το «play» πάνω στο βιντεάκι που είχε αναζητήσει μέσω του υπολογιστή.

Και με αυτές τις συγκινητικές στιγμές από την πρόσφατη απονομή έκλεισε η εκτενής αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στον «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ», έχοντας επιστρέψει νικητής στο κατάστημά του, στην οδό Αναλήψεως 151, δύο μήνες μετά τη μαφιόζικη επίθεση που δέχθηκε, σοκάροντας το Βόλο και το πανελλήνιο. Ο λόγος του έρεε στη διάρκεια της συνέντευξης. Καθήλωναν τα λόγια του περιγράφοντας τις στιγμές των διαδοχικών πυροβολισμών σε βάρος του μέχρι τη στιγμή που έχασε τις αισθήσεις του, λίγα λεπτά μετά την είσοδό του στο ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ. Το ίδιο και οι περιγραφές του για όσα του έδωσαν δύναμη να ορθοποδήσει, για όσα τον πίκραναν, για το πώς άλλαξε η φιλοσοφία του γύρω από την ίδια τη ζωή.

Μίλησε από το γραφείο του καταστήματος που διαθέτει τα τελευταία 13 χρόνια με είδη sports και fitness. Εκεί, όπου το πρωινό ρουτίνας -όπως έμοιαζε- της Δευτέρας 9 Σεπτεμβρίου έπινε τον καφέ του, κοιτώντας τον υπολογιστή μαζί με τον κουμπάρο του και δύο ακόμη φίλους του.

Όταν...

«Αυτός ο υπάνθρωπος μπήκε μέσα στο μαγαζί μου με σκοπό να με ρωτήσει κάτι που άπτεται στον δικό μου γνωστικό τομέα. Ούτε χειροδίκησα εναντίον του, ούτε μεσολάβησε καμία διαμάχη.
Επειδή ο τύπος αυτός, τον οποίο είχα δει άλλες δύο ή τρεις φορές τα τελευταία τρία χρόνια στο μαγαζί μου, δεν έχει το επίπεδο, ώστε να του μιλήσω με ένα τρόπο που μπορεί να καταλάβει, του αρνήθηκα να του παράσχω πληροφορίες.

Εκείνη τη Δευτέρα πέρασε στο μαγαζί με έναν ανάρμοστο τρόπο. «Πες μου ρε μ... Μανώλη, τι είναι αυτό γιατί θα με τρελάνουν», μου είπε κρατώντας κάτι στο χέρι του. Προφανώς επρόκειτο για κάτι ανδρογόνο. Ηταν ένα σκεύασμα που του είχαν δώσει από αλλού. Εγώ δεν έδωσα σημασία. Δεν ήθελα να του δώσω, ίσως γιατί δεν ήταν πελάτης, γιατί δεν έχει το επίπεδο του μυαλού για να συνεννοηθώ. Ούτε είναι η δουλειά μου να λύνω απορίες για σκευάσματα άλλων.
Απέναντι στην παράλογη απαίτησή του τού απάντησα: «Φίλε μου, έχω καλά συμπληρώματα αν θέλεις να σε εξυπηρετήσω. Για το άλλο που με ρωτάς δεν μπορώ να σου απαντήσω.
Ο ίδιος επέμεινε, του αρνήθηκα για δεύτερη και τρίτη φορά και για να τον αποτρέψω του λέω: «Ασε μου αν θες απάντηση 50 ευρώ στο τραπέζι και θα σου απαντήσω». «Ετσι;», μου λέει, «έτσι», του λέω.
Ημουνα ήρεμος, εκείνος έφυγε και συνέχισα να πίνω τον καφέ μου. Κάποια στιγμή, περίπου μία ώρα μετά ακούω «ήρθανε». Κοιτάω τον έναν αδερφό απ’ έξω να γραδάρει τι κόσμο έχει μέσα στο μαγαζί.
Ολο αυτό έγινε στιγμιαία. Πέρασε, είδε, έφυγε. Τότε, κατευθύνθηκα στην πόρτα για να δω τι συμβαίνει. Κινήθηκα αριστερά προς την Αντωνοπούλου. Στη γωνία ακριβώς, εκεί που είναι το φωτογραφείο, μπαίνοντας στην είσοδο από την Αντωνοπούλου διαπιστώνω τα εξής.
Εχει μπει ένα μεγάλο νοβοπάν για να χωρίσει το δρόμο στα δύο, ώστε να μην υπάρχει εύκολη διαφυγή. Φτάνοντας στη γωνία βλέπω τον έναν από τους υπανθρώπους, ο οποίος έχει σταματήσει σε μικρή απόσταση διπλοπαρκαρισμένος. Μόλις φτάνω στη γωνία και τον βλέπω, με βλέπει σηκώνει την καραμπίνα που κρατούσε, με σημαδεύει και μου ρίχνει την πρώτη. Χωρίς λόγια, χωρίς καθυστέρηση, χωρίς τίποτα. «Εντάξει τώρα;» μου λέει με ειρωνεία μετά την πρώτη βολή.
Ούτε που θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Δεν θα πήγαινε ποτέ το μυαλό μου».

Τελευταίες σκηνές

Ο 37χρονος πρωταθλητής γυρίζει την πλάτη του. Ο δράστης εξακολουθεί να πυροβολεί. Μετά τον τέταρτο πυροβολισμό πέφτει αιμόφυρτος. Φωνάζει τους φίλους του και ειδικά στο Γιώργο, ο οποίος βλέπει την τελευταία βολή. «Φωνάξτε τη Σένια. Πεθαίνω...», είναι οι κουβέντες που προλαβαίνει να πει. Ο κόσμος συγκεντρώνεται με κομμένη την ανάσα από το μακελειό που έχουν προκαλέσει μέρα - μεσημέρι οι δύο δράστες.
Το ασθενοφόρο καταφθάνει σε ελάχιστο χρόνο. Ο Μανώλης θυμάται μέχρι το σημείο που προσπάθησε να σηκωθεί και να μπει στο ασθενοφόρο, αλλά δεν τα καταφέρνει. Κάθεται στο φορείο με τη βοήθεια ενός τραυματιοφορέα, ακούει τις λέξεις «κάνε κουράγιο» και μετά όλα σβήνουν, με την τελευταία σκέψη στο προσωπάκι του μονάκριβου 2χρονου γιου του... Σε ιδιαίτερα κρίσιμη κατάσταση γίνεται η διακομιδή του στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας και νοσηλεύεται στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Περίπου ένα μήνα μετά ο «γίγαντας» τα καταφέρνει και επανακτά τις αισθήσεις του.

«Τους λυπάμαι»

«Πολύ μεγάλο διάστημα το αναλύω και το επεξεργάζομαι στο μυαλό μου. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιος μπορεί να μετρά την ανθρώπινη ζωή τόσο λίγο και ενδεχομένως επειδή στο μικρό μυαλό του θεωρεί ότι θίχτηκε να πάρει μια καραμπίνα με σκοπό όχι τον εκφοβισμό, όχι να εκμαιεύσει πληροφορίες, αλλά να σκοτώσει άνθρωπο», μας λέει.
Τι θα τους έλεγε, όμως, σε αυτούς που προσπάθησαν να σπείρουν το θάνατο αν τους είχε τώρα μπροστά του;

«Τους λυπάμαι, τους λυπάμαι, τι να σας πω... Λυπάμαι αυτούς και κυρίως εκείνους που τους μεγάλωσαν με αυτό τον τρόπο να γίνουν τέτοια άχρηστα σκουλήκια για την κοινωνία, επικίνδυνοι για τον κόσμο. Διότι σ’ αυτό τον άνθρωπο δεν βλέπω έναν αθλητή, δεν έβλεπα ποτέ. Βλέπω έναν αλητήριο. Και αυτός ήταν ο λόγος της αντιπάθειας που έτρεφα σε αυτούς τους ανθρώπους, σεβόμενος τον εαυτό μου, την αθλητική μου προσπάθεια και τον κόπο που κάνω.
Είναι αντεργκράουντ όσοι θέλουν τα αποτελέσματα της αθλητικής προσπάθειας, χωρίς την προσπάθεια. Αυτό δυστυχώς -και σε μεγάλο βαθμό στο δικό μου άθλημα- το αντιμετωπίζω συνεχώς. Ο κόσμος δεν μπορεί να κάνει σύνδεση της αιτίας με το αιτιατό. Το αποτέλεσμα έρχεται μετά από κάποια διαδικασία. Ολοι αυτοί θεωρούν ότι μπορούν να παρακάμψουν τη διαδικασία και με ένα μαγικό τρόπο να μετατραπεί το σκουλήκι σε πεταλούδα. Αυτό δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει. Και εγώ είμαι αρνητικός σε εκείνους τους ανθρώπους που έχουν αυτή τη θεώρηση. Από αυτοσεβασμό και σεβασμό προς άλλους ανθρώπους και το ίδιο το άθλημα.

Δεν μπορώ να μπω σε αυτή τη λογική. Και δεν μπορούσα να μπω στη λογική ενός αυθάδη ανθρώπου που μπαίνει και με απαίτηση -λες και είμαι υπάλληλός του ή λες και του έχω υποχρέωση- μου ζητά να του επιλύσω κάποιο πρόβλημα. Οταν είναι άεργος και η μόνη του δουλειά είναι να περιφέρεται στα γυμναστήρια, νομίζοντας ότι με μια εξαιρετική εμφάνιση -στο μυαλό του γιατί δεν είχε τη δυνατότητα να την κάνει, θα κερδίσει τις εντυπώσεις- ε νομίζω ότι δεν έχει τη συνείδηση. Και η απόλυτη απόδειξη είναι αυτό που έκανε σε μένα.

Εάν τυχόν θεωρούσε ότι με την άρνησή μου τον πρόσβαλα, υπήρχαν άλλοι τρόποι να κινηθεί, πιο ήπιοι και διαφορετικοί, να περάσει το μήνυμά του, το όποιο μήνυμα θεωρούσε ή το μικρό μυαλό του έβλεπε ότι έπρεπε να περάσει. Το να πάρεις το όπλο ώρα μεσημέρι και να πυροβολήσεις έναν άνθρωπο επαναλαμβανόμενα χωρίς να σε νοιάζει αν έχει παιδί, οικογένεια, ανθρώπους πίσω του, αν του σταματάς την καριέρα του και τον καταστρέφεις, αυτό εμένα μου δείχνει ξεκάθαρα πως πρόκειται για ανθρώπους χωρίς συνείδηση και χωρίς ελπίδα συνετισμού. Νομίζω ότι είναι επικίνδυνοι για την κοινωνία και δεν είναι όφελος για κανέναν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας».

«Είμαι όμηρος της εικόνας μου»

Σε αυτή την ιδιαίτερα δύσκολη περιπέτεια της ζωής του ο Μανώλης Καραμανλάκης λέει ότι εισέπραξε συμπάθεια και αγάπη. Από τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου τουλάχιστον.«Βέβαια ξέρω ότι στους πολλούς που έδειξαν συμπαράσταση, που προσευχήθηκαν και ευχήθηκαν για τη ζωή μου, υπήρξαν και ορισμένοι χαιρέκακοι, οι οποίοι ευχόντουσαν το αντίθετο. Δεν με εκπλήσσει. Τραβάει επάνω του τέτοιου είδους αντιδράσεις οποιοσδήποτε θεωρείται πετυχημένος στο χώρο του. Λόγω ανταγωνισμού, λόγω ζήλιας. Είναι ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της πόλης μας. Ολοι πρέπει να είναι στο ίδιο επίπεδο, κανείς δεν πρέπει να ξεχωρίζει.

Γνωρίζω, δεν υποθέτω ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στο χώρο, οι οποίοι με εχθρεύονται για τους δικούς τους λόγους. Δεν είναι τίποτα δύσκολο και δυσνόητο, οι λόγοι είναι απλοί και σαφείς. Επαγγελματικός ανταγωνισμός και ενδεχομένως ότι στο συγκεκριμένο αθλητικό τομέα στην πόλη κυριαρχώ για κάποιο χρονικό διάστημα. Αυτό ενδεχομένως είναι το «αμάρτημά» μου, που καλούμαι να πληρώσω αρκετές φορές». Υπάρχει και κάτι ακόμα, όπως μας εξηγεί, το οποίο τον λυπεί ιδιαίτερα: ότι είναι όμηρος της εικόνας του.

«Για την Ελλάδα και για την επαρχιακή πόλη του Βόλου η εικόνα ενός ανθρώπου, ο οποίος έχει μεγαλύτερους μυς παραπέμπει -δυστυχώς τονίζω και πάλι- σε κάποιον που ενδεχομένως συνδέεται με τη νύχτα ή χρησιμοποιεί τη σωματική του μάζα κατά το δοκούν. Η αθλητική μου δραστηριότητα και η διαδικασία του πρωταθλητισμού, μου επέβαλε να έχω αυτή τη σωματική διάπλαση. Δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω. Και όμως υπήρχαν άνθρωποι που μέσα στον κίνδυνο της ζωής μου, είχαν την κακεντρέχεια να προσπαθήσουν να με συνδέσουν με καταστάσεις και περιστατικά που δεν με αφορούν. Δεν θα μπορούσαν, όμως, αυτά να κυριαρχήσουν. Και νομίζω ότι θα φανεί αυτό στο μέλλον».


Επιστρέφοντας στις εικόνες εκείνης της ημέρας, ο 37χρονος πρωταθλητής αναρωτιέται τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, αν δεν είχε βγει από το μαγαζί και οι δύο δράστες, οι οποίοι έδειχναν ότι κινούνταν με συγκεκριμένο σχέδιο, μετά τη «ματιά» που έριξαν στο εσωτερικό του καταστήματός του, εισέβαλαν μέσα.
«Θα μπορούσαμε να είχαμε θρηνήσει θύματα σε έναν κλειστό χώρο χωρίς δυνατότητα διαφυγής, με έναν αποφασισμένο, ο οποίος κουβαλά ένα όπλο γεμάτο. Και δεν το γεμίζει για να επιστρέψει πίσω.Θεωρώ ότι θα κινούνταν για να εκτελέσει αυτό που είχε σκοπό να κάνει προς την κατεύθυνσή μου. Ηταν προφανές αυτό, από τη στιγμή που πέρασαν μπροστά από το μαγαζί για να ελέγξουν. Θα είχαν βληθεί και ο κουμπάρος μου και οι φίλοι μου αν δεν είχα βγει από το μαγαζί. Γι’ αυτό δεν ξέρω παρότι με πονά, νομίζω ότι αυτό έσωσε κάποιους άλλους ανθρώπους».

Κάνει μια παύση, δείχνοντας ότι ούτε που θέλει να σκεφτεί τις ακόμη χειρότερες εικόνες αν δεν έβγαινε από το μαγαζί.Και συνεχίζει:

«Δεν χωρά στη λογική οποιουδήποτε ανθρώπου έχει συνείδηση αυτό το περιστατικό. Καταλαβαίνω και την πόλη που δέχθηκε ένα σοκ, είτε με γνώριζε, είτε όχι, από το ίδιο το περιστατικό. Όπως με θλίβει αφάνταστα το γεγονός ότι ένα μικρό κοριτσάκι που βρίσκονταν τη στιγμή των πυροβολισμών στη γωνία υπέστη τραυματισμό από τη διασπορά».

Επαναλαμβανόμενος εφιάλτης

Ο γίγαντας του Βόλου μπορεί να νίκησε τη μάχη της ζωής, μπορεί να σηκώθηκε και πάλι στα πόδια του, έχει όμως να αντιμετωπίσει έναν ακόμη πολύ δύσκολο αγώνα: το μετατραυματικό σοκ.

«Δεν μπορώ», μας περιέγραψε, «να κάνω προσπάθεια να κοιμηθώ χωρίς να δω επαναλαμβανόμενες φορές το ίδιο περιστατικό μπροστά μου, ξανά και ξανά και ξανά. Ελπίζω και φαντάζομαι ότι με το χρόνο αυτό θα αμβλυνθεί. Δεν πρόκειται ποτέ να το αφήσω πίσω μου παντελώς, αλλά νομίζω ότι θα αμβλυνθεί. Το ελπίζω τουλάχιστον. Η αλήθεια είναι ότι όταν βγήκα από την εντατική φιλοσόφησα αλλιώς τα πράγματα. Κατάλαβα ότι τίποτα δεν μπορούμε να θεωρούμε δεδομένο. Ότι στο καθέναν μας μπορεί να συμβεί οτιδήποτε ανά πάσα ώρα και στιγμή. Είδα με μεγαλύτερη ευαισθησία κάποια πράγματα σε σχέση με τον ανθρώπινο πόνο και ανάγκη, μέσα στο Κέντρο Αποκατάστασης.

Εβλεπα τον εαυτό μου, όπως και τους υπόλοιπους, ανήμπορους να εξαρτώνται από άλλους για την επιβίωσή τους και την καθημερινότητά τους. Αυτό με ευαισθητοποίησε.

Κάθε μέρα ένα δώρο

Το πρώτο διάστημα, μετά τη νοσηλεία του στην εντατική, οι σκέψεις του ήταν ότι πρέπει να κάνει ολόκληρη στροφή στη ζωή μου. Το τελευταίο διάστημα, όμως, σκέφτεται ότι πρέπει να πάρει τη ζωή του πίσω.«Πρέπει να σηκωθώ από αυτή την κατάσταση και να συνεχίσω από εκεί που βρισκόμουν. Βέβαια έχοντας σαν πυξίδα και αυτό το περιστατικό, θεωρώντας ότι κάθε μέρα που ζω είναι ένα δώρο πλέον. Και πρέπει να την εκμεταλλεύομαι στο μέγιστο βαθμό. Από την άλλη όταν βλέπεις ότι οι άνθρωποι είμαστε αλληλένδετοι στην ανάγκη σε τέτοιο βαθμό, οι σκέψεις μου είναι να κάνω ότι μπορώ για ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Αυτό πήρα ως δίδαγμα από αυτή την οδυνηρή εμπειρία».

Αγγελοι - φύλακες

«Στάθηκα ιδιαίτερα τυχερός που βρέθηκα στη ΜΕΘ του Γενικού της Λάρισας», λέει ο Μανώλης Καραμανλάκης, ο οποίος ήθελε να ευχαριστεί ιδιαίτερα γιατρούς και νοσηλευτές, οι οποίοι στάθηκαν δίπλα του ως οι «άγγελοί» του.«Την ιατρική παρακολούθησή μου ανέλαβε ένας σπουδαίος άνθρωπος και επιστήμονας, ο Αποστόλης Κομνός, ο οποίος έκανε πράγματα πέραν του δέοντος για τη γρήγορη ανάρρωσή μου και την όσο το δυνατόν καλύτερη αποκατάστασή μου. Θα του οφείλω πάντα ευγνωμοσύνη, όπως και στις νοσηλεύτριες της Μονάδας και κυρίως τη Στέλλα Ανδρεάδου, που με βοήθησαν ουσιαστικά.

Το ίδιο και στους γιατρούς, φυσιοθεραπευτές και νοσηλευτές του Κέντρου Αποκατάστασης Animus. Η προσπάθειά τους, η οικογένειά μου, η σύντροφός μου και το δικό μου πείσμα δώσανε αυτό το αποτέλεσμα και μπορώ αυτή τη στιγμή, με απώλειες βέβαια, να βρίσκομαι εδώ πέρα. Αυτούς τους ανθρώπους τους ευχαριστώ από την καρδιά μου».

Ηθελα να αποχαιρετήσω όχι με βία, το άθλημα που αγάπησα»

«Μου κόστισε η τελεία ή το κόμμα στην αθλητική μου πορεία» Ο Μανώλης Καραμανλάκης ασχολείται με τον αθλητισμό από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Στο Αθλητισμό Σχολείο να αθλείται στο στίβο και στο άλμα εις μήκος. Νωρίτερα σε γήπεδα του ποδοσφαίρου και σε μικρές ομάδες του Μαγνησιακού και του Ολυμπιακού Βόλου.

Φεύγοντας στη Βουλγαρία για τις σπουδές του ως Οδοντοτεχνίτης, σε ένα γυμναστήριο της Φιλλιπούπολης, συνάντησε από κοντά το άθλημα της σωματικής διάπλασης. Το άθλημα τον γοήτευσε και ξεκίνησε ερασιτεχνικά. «Ουσιαστικά το άθλημα, το οποίο το έβλεπα στην αρχή ως εκτόνωση, ως χόμπι, ως κάτι για να με συνδέει με τον αθλητισμό, δεν το διάλεξα. Το άθλημα με διάλεξε, διότι πολύ γρήγορα έβλεπα το σώμα μου να αλλάζει. Γρήγορα κατάλαβα και άλλοι με συνέστησαν ότι θα έπρεπε να το δω πιο σοβαρά και ενδεχομένως αγωνιστικά. Κάτι που έκανα επιστρέφοντας στο Βόλο», περιγράφει στον «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ» ο 37χρονος πρωταθλητής.

Από την πρώτη στιγμή μέχρι και την τελευταία συμμετοχή του σε πανελλήνιους και διεθνείς αγώνες, η παρουσία του σημαδεύτηκε από νίκες και η καριέρα από την έναρξή της έδειχνε λαμπρή. Μέχρι τις 9 Σεπτεμβρίου, όταν η απόπειρα ανθρωποκτονίας σε βάρος του, «έβαλε τελεία ή ίσως κόμμα στην αθλητική μου πορεία. Αυτό μου κόστισε πάρα πολύ. Δεν κρύβω ότι σκεφτόμουν ίσως να αραιώσω, ίσως και να σταματήσω την καριέρα μου, την πορεία μου. Δεν θα ήθελα επουδενί, όμως, να γίνει με αυτόν τον τρόπο».

Λίγους μήνες πριν την επίθεση που δέχθηκε προέρχονταν από μία ακόμη νίκη. Οι σκέψεις του είχαν στραφεί να αγωνιστεί σε διεθνή αγώνα της ΕΟΣΔ, τον ερχόμενο Δεκέμβριο, που θα έδινε τη δυνατότητα στο νικητή να πάρει επαγγελματική κάρτα, το ανώτατο στάτους για έναν αθλητή σωματικής διάπλασης. Ο ίδιος βέβαια είχε την τύχη να υλοποιήσει τον κρυφό πόθο κάθε αθλητή: να αγωνιστεί κατά το παρελθόν σε αυτό το επίπεδο, στην Αμερική και την Ευρώπη.

«Ο βίαιος τρόπος που διακόπηκε η πορεία μου, μου αφήνει πολύ άσχημη αίσθηση. Το άθλημα αυτό το αγάπησα και μου έδωσε ταυτότητα. Δεν είναι άλλωστε και κρυφό ότι όλοι στο Βόλο και στο πανελλήνιο με γνωρίζουν μέσω αυτής της ταυτότητας, μέσω του αθλήματος που έκανα.
Λόγω των διακρίσεων και της γενικότερης παρουσίας μου. Επομένως εν ευθέτω χρόνο και εφόσον οι συνθήκες το επιτρέψουν, θα ήθελα να εκπροσωπήσω την Ελλάδα για μία τελευταία φορά, ως αποχαιρετιστήριο σε ένα άθλημα που το αγάπησα και μου έδωσε πράγματα.
Να χρησιμοποιήσω την εμπειρία και τη γνώση μου για μια καλή εμφάνιση και μετά να αφοσιωθώ αποκλειστικά στην οικογένειά μου, τους δικούς μου ανθρώπους και τη δουλειά μου», είπε ο Μανώλης Καραμανλάκης.


http://www.taxydromos.gr/article.php?id=98730&cat=88#.Uoj0QI1mbIo.facebook

[Levrone]

Mαγκας και ωραιος!