Η άσκηση αποτελεί μια φυσική δραστηριότητα, όπου το συμπαθητικό νευρικό σύστημα ενεργοποιείται. Η καρδιά χτυπά πιο γρήγορα, οι πνεύμονες αερίζουν περισσότερο, οι βρόγχοι διαστέλλονται, η μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου αυξάνει, όπως και η αρτηριακή πίεση (διαστολική και συστολική).
Η άσκηση είναι ένας από πιο τους αναγνωρισμένους παράγοντες, που μπορεί να οδηγήσει σε παρόξυνση του άσθματος.
Η διαρκής κίνηση του αέρα μέσα στους βρόγχους κατά τη διάρκεια της άσκησης ξηραίνει το βλεννογόνο. Ο οργανισμός σε μία προσπάθεια ύγρανσης των βρόγχων αυξάνει την αιμάτωση των βρόγχων και απελευθερώνει ουσίες (ισταμίνη), που προκαλούν βρογχόσπασμο.
Το ίδιο αποτέλεσμα προκαλείται και από την πτώση της θερμοκρασίας των αεροφόρων οδών ως αποτέλεσμα της κίνησης του αέρα. Ο οργανισμός αυξάνει την αιμάτωση των βρόγχων με τελικό αποτέλεσμα το βρογχόσπασμο.
Συνεπώς στον ασθματικό ασθενή η άσκηση επιδεινώνει το βρογχόσπασμο και περισσότερο κατά τους χειμερινούς μήνες, όπου ο κρύος αέρας αποτελεί επιπλέον ερέθισμα για την επιδείνωση της κρίσης.
Η συχνότητα του άσθματος κατά την άσκηση κυμαίνεται στο 5%, ενώ φτάνει το 50% σε άτομα που επιδίδονται σε υψηλής έντασης αερόβια άσκηση σε ψυχρό περιβάλλον (χόκεϊ στον πάγο, αλπικό σκι αντοχής, δίαθλο).
Μια παροξυσμική ασθματική κρίση μπορεί να εκδηλωθεί μετά από 5 λεπτά μετά την έναρξη της άσκησης, ή και 5-10 λεπτά μετά της ολοκλήρωσης της. Εκδηλώνεται με κοφτό και ξηρό βήχα, συριγμό, δύσπνοια, συσφικτικό αίσθημα στο θώρακα. Τα συμπτώματα αυτά μπορεί να εμφανίζονται έως και 30 λεπτά μετά. Πρέπει να σημειωθεί ότι και η μειωμένη αντοχή στην άσκηση μπορεί να σημαίνει «υποκλινική κρίση» (↓Vo2 max).
Εκτός από το ιστορικό και την κλινική εξέταση, η σπιρομέτρηση σε πνευμονολογικό ιατρείο, η εργοσπιρομέτρηση σε εργοφυσιολογικό εργαστήριο και οι δοκιμασίες πρόκλησης αποτελούν διαγνωστικές μεθόδους για το βρογχικό άσθμα οφειλόμενο σε άσκηση.
Το κολύμπι σε θερμαινόμενη κλειστή πισίνα αποτελεί ένα ιδανικό τρόπο άσκησης για ασθματικούς ασθενείς. Ο λόγος διότι ο αθλούμενος αναπνέει σε περιβάλλον με υδρατμούς, κάτι που διευκολύνει στην απόχρεμψη και στην καλύτερη αναπνοή. Όταν όμως χρησιμοποιείται η χλωρίωση ως μέσο απολύμανσης και όχι η μέθοδος ιονισμού, τότε το χλώριο μπορεί να συμβάλλει σε ασθματική κρίση. Το βάδισμα, η χαλαρή ποδηλασία είναι μερικές από τις δραστηριότητες με λιγότερες πιθανότητες εκδήλωσης άσθματος. Αναερόβιες δραστηριότητες είναι καλύτερα ανεκτές για τους ασθματικούς, σε αντίθεση με ασκήσεις αεροβίωσης και αντοχής (ποδόσφαιρό, το μπάσκετ, το χόκεϊ, δρόμοι μεγάλων αποστάσεων).
Προληπτικά μέτρα για την αποφυγή ή τον περιορισμό της σοβαρότητας της ασθματικής κρίσης είναι:
- Προθέρμανση με χαμηλής έντασης άσκηση και διατάσεις (καλύτερη προσαρμογή του συμπαθητικού νευρικού συστήματος και των μυών).
- Αποφυγή ερεθιστικών ουσιών όπως το χλώριο στις πισίνες και τα φυτοφάρμακα που χρησιμοποιούνται στη διατήρηση των γηπέδων.
- Αποφυγή της άσκησης σε ψυχρό και ξηρό περιβάλλον.
- Αποφυγή αλλεργιογόνων όπως η γύρη αλλά και η μόλυνση του περιβάλλοντος που μπορούν να πυροδοτήσουν κρίση άσθματος.
- Σωστή θεραπεία των λοιμώξεων του αναπνευστικού, ώστε να μην καταλήγει ο ασθενής σε αρρύθμιστο άσθμα και χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ).
- Χρήση ασκορβικού οξέος που δρα κατά των ιογενών λοιμώξεων, όπως και των ωμέγα 3 λιπαρών οξέων που έχουν αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες.
- Αποφυγή φαρμάκων που μπορούν να επιδεινώσουν την βρογχική υπεραντιδραστικότητα. Αυτά είναι οι β2-αποκλειστές (b-blockers) και τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (ΜΣΑΦ)-ασπιρίνη.
- Χορήγηση βρογχοδιασταλτικών φαρμάκων πριν την άσκηση όπως οι β2 διεγέρτες: σαλβουταμόλη, υδροχλωρική κλενβουτερόλη), οι μεθυλοξανθίνες και συνδυασμοί βρογχοδιασταλτικών με κορτικοστεροειδή.
- Επί επίμονου σοβαρού άσθματος χορήγηση καθημερινής προληπτικής θεραπείας με αντιφλεγμονώδη φάρμακα ( κορτικοστεροειδή).
- Εάν δεν υπάρχει δυνατότητα φαρμακευτικής αγωγής, ο ασθενής μπορεί να κάνει χρήση καφεΐνης.
- Τέλος η κάλυψη του λαιμού και η χρήση ρινικού έμπλαστρου για διάνοιξη των αεραγωγών και βέλτιστη ρινική εισπνοή.
Ο ορθός τρόπος αναπνοής παίζει καταλυτικό ρόλο στη θέρμανση του εισπνεόμενου αέρα. Όταν ο κρύος αέρας εισέρχεται από τη μύτη, θερμαίνεται στις ρινικές κοιλότητες και τον οροφάρυγγα. Κατόπιν εισέρχεται μέσω της τραχείας και των βρόγχων στους πνεύμονες. Στην περίπτωση που ο αέρας εισέλθει από το στόμα, δεν προλαβαίνει να γίνει η θέρμανση του και από τον στοματοφάρυγγα κατεβαίνει ψυχρός στην τραχεία. Αυτό είναι ένα εκλυτικό ερέθισμα για βρογχόσπασμο.
Ένας ακόμη λόγος που η ρινική αναπνοή βοηθά στην αποτροπή της ασθματικής κρίσης, αποτελεί το κροσσωτό επιθήλιο των αεροφόρων οδών. Σωματίδια παγιδεύονται στις χαρακτηριστικές απολήξεις που μοιάζουν με μικρές βούρτσες και αποτρέπεται η είσοδος τους στις ανώτερες αναπνευστικές οδούς. Επιπλέον γίνεται εφύγρανση του αέρα στις ρινικές κοιλότητες, δηλαδή προσθήκη υγρασίας.
Το άσθμα δεν πρέπει να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για άσκηση. Με την κατάλληλη ιατρική παρακολούθηση και παρέμβαση τα συμπτώματα είτε εξαλείφονται, είτε περιορίζονται στο ελάχιστο.

Η χρόνια βρογχίτιδα από διάφορες αιτίες, όπως και το χρόνιο αρρύθμιστο βρογχικό άσθμα οδηγούν σε ΧΑΠ. Η ΧΑΠ δεν είναι ιάσιμη. Η θεραπεία στοχεύει στην επιβράδυνση της εξέλιξής της, στην ανακούφιση των συμπτωμάτων, στη μείωση της συχνότητας και βαρύτητας των παροξυσμών, στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών.
Η διακοπή του καπνίσματος επιβραδύνει σημαντικά την επιδείνωση της πνευμονικής λειτουργίας και αυξάνει το προσδόκιμο επιβίωσης.
Όλοι οι ασθενείς µε ΧΑΠ ωφελούνται από τη συµµετοχή σε προγράµµατα άσκησης και παρατηρείται βελτίωση τόσο στην αντοχή, όσο και στα συµπτώµατα δύσπνοιας και κόπωσης. Συγκεκριμένα:
- Η διάρκεια του προγράμματος άσκησης κυμαίνεται από 20-30 λεπτά µέχρι και 1 ώρα.
- Η συχνότητα άσκησης θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 3 συνεδρίες την εβδομάδα, από τις οποίες οι δύο θα πρέπει να είναι επιτηρούμενες.
- Αναφορικά µε το είδος της άσκησης, εκτός από την αερόβια άσκηση πρέπει να δίνεται έµφαση στην εξάσκηση των µεγάλων µυϊκών οµάδων του κορµού και των κάτω άκρων (π.χ. ενδυνάμωση πρόσθιων, οπίσθιων µηριαίων, µείζονος θωρακικού, πλατύ ραχιαίου). Αυτό μπορεί να γίνει τόσο με ελεύθερα βάρη, όσο και με στατικό ποδήλατο, βάδισµα σε τάπητα ή βάδισµα σε έδαφος. Επίσης τα προγράμματα άσκησης των ασθενών με ΧΑΠ θα πρέπει απαραιτήτως να περιλαμβάνουν πρόγραμμα για τη βελτίωση της δύναμης και αντοχής των αναπνευστικών μυών.
- Η ένταση της συνεχούς άσκησης διαμορφώνεται σύμφωνα με τις ανάγκες του κάθε ατόμου αλλά θα πρέπει να διατηρείται τουλάχιστον στο 60 – 80% της μέγιστης ικανότητας παραγωγής έργου. Ωστόσο αρκετοί είναι οι ασθενείς που δεν μπορούν να συμμετέχουν σε πρόγραμμα αερόβιας προπόνησης για παραπάνω από 5-10 λεπτά συνεχόμενης προσπάθειας, εξαιτίας της εμφάνισης δύσπνοιας, ή άλλων συμπτωμάτων. Σε αυτές τις περιπτώσεις προτείνεται η διαλειμματική προπόνηση, η οποία περιλαμβάνει περιόδους άσκησης υψηλής έντασης (περίπου στο 80-85% της μέγιστης καρδιακής συχνότητας) διάρκειας 2 λεπτών, που εναλλάσσονται με ίσης χρονικής διάρκειας περιόδους ξεκούρασης ή χαμηλής έντασης (60% της μέγιστης καρδιακής συχνότητας ). Έτσι περιορίζεται στο ελάχιστο η παραγωγή γαλακτικού οξέος.
Συνεπώς η άσκηση δεν αποτελεί αντένδειξη, αλλά συμβάλλει ουσιαστικά στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών με ΧΑΠ σε όλα τα στάδια της νόσου.

http://gtoul.com/%CE%B1%CF%83%CE%BA%...8%CE%BC%CE%B1/

ΥΓ:Ένα συγκεκριμένο ΑΑΣ που ανήκει στα παράγωγα 19νορ,προκαλεί έντονη παροξυσμική ασθματική κρίση κατά τη στιγμή της χορήγησης του.Εκεί κρίνεται ως επιτακτική η χρήση β2 διεγερτών σε εισπνεόμενη μορφή-και όχι σε δισκίο per os