Εδώ και ένα χρόνο (μείον 3 μήνες καραντίνας) κάνω functional training (είναι στην ουσία αρκετά παρόμοιο με το crossfit απλά δεν έχει το ανταγωνιστικό στοιχείο και νομίζω είναι πιο "ασφαλές" γιατί δεν βιάζεσαι τόσο και οι ασκήσεις είναι πιο εύκολο να γίνουν σωστά.
Είμαι πολύ ικανοποιημένος και από τα αποτελέσματα που λίγο λίγο έρχονται (έχω χάσει περίπου 8 κιλά και τοσώμαμου έχει βελτιωθεί αισθητά. Προφανώς και ακόμα υπάρχει πολύ δουλειά αλλά πάει πολύ καλά).

Το παράπονο μου πάντα ήταν ότι δεν υπήρχε μια "ομαδικότητα". Δηλαδή είμαστε 10 αθλούμενοι που το πολύ πολύ να πουμε γεια μεταξύ μας. Όσοι έχουν παραπάνω σχέσεις γνωριζόντουσαν από πριν. Επειδή οι περισσότεροι είναι και ένστολοι λένε τα δικά τους οπότε δεν μπορείς να 'τρυπώσεις".

Πρόσφατα έχασα και έναν γονέα και όλο αυτό με ταρακούνησε κάπως και με έκανε να νιώσω ότι θέλω να είμαι κάπως πιο κοινωνικός και να έχω περισσότερες παρέες και φίλους. Σκέφτηκα τις πολεμικές τέχνες επειδή νομίζω αποκτάς "δέσιμο" πιο εύκολα με τον/τους άλλον/άλλους. Ισχύει κάτι τέτοιο; Γράφω στον τίτλο την πυγμαχία επειδή γίνεται στο ίδιο μέρος και ο προπονητής φαίνεται πολύ συμπαθητικός. Όμως έχω και μια επιφύλαξη κατά πόσο θα είναι εξίσου καλή σαν προπόνηση η πυγμαχία (από πλευράς γυμναστικής). Γιατί σκέφτομαι στο functional δεν έχεις να κάνεις με άθλημα απλά δίνεις μια εξήγηση του ασκησιολογίου και μετά ξεκινάει η προπόνηση. Όμως στις πολεμικές τέχνες δεν θα χει και λίγη ώρα εξήγηση σε τεχνικές, τρώγοντας χρόνο γυμναστικής; Επίσης μήπως είναι μόνο αερόβιο; Χωρίς μπάρες δηλαδή και μονόζυγα, απλά σκοινάκι, μπουνιές, κοιλιακούς και push ups?